اولین دل نامه

حجم اتاق دوازده متری زمان مجردیم

الان شده هشتادو چهار متر 

حجم تنهایی مجردیم 

الان شده مکعب به توان بی نهایت

و من سونیای ۲۵ ساله 

بانوی سهند ستایش شده ی یوسف

بی قرار تر و بی تاب تر از دیرین 

در تاریک ترین اتمسفر زمین 

دلم را با کلمات سرد این کیبورد بی روح 

و در فضای بی کران مجازی 

خالی میکنم 

سال های سال هم که بگذرد

باز همین کلمات را تکرار خواهم کرد 

شاید مادری شوم در سال های دور 

و شاید مادربزرگی.

اما هنوز دخترک بیست ساله ای هستم 

که گوشش به نوازش های یوسفش گرم بود 

و تلاش میکرد ناز حرف زدنش را 

عشوه ی خندیدنش را زیاد تر کند 

تا یوسفش طنازانه برقصاند 

احساسات دخترانه اش را 

خاطراتی به سان خواب رنگی شیرین 

که آدمی فقط یکبار تجربه اش میکند 

روح من یاد گرفت از فرسنگ ها فاصله 

به کسی که ندیده بودش دل ببندد و عاشقی کند 

واقعا آدمی با خاطره زنده است و زندگی میکند 

خیلی چموشی کردم تا به تله نیفتم 

ولی موشی که مست بوی پنیر است محال است 

وسوسه نشود 

وسوسه ی عشق پر شورش شدم و آخر به دام افتادم

نمیدانم گفتن این حرفا وقتی در تاهل دیگری هستی 

درست است یا خیر 

ولی هر چه که بود هوس نبود 

حس ترد عشق بود و بس 

مثل طعم ملس انار

شیرینی اش در دلم ماند 

و ترشی اش خاطره شد 

اناری که دانه هایش به مرور زمان در دلم نظم گرفت

کاش بودن در کنارش هم به آسانی چیدن انار از درخت باشد.

 

 

منبع